H τοποθέτηση του Γραμματέα του Συλλόγου Εργαζομένων του Νοσοκομείου Αγ. Νικολάου Δαμιανού Χαλκιαδάκη στο συνέδριο της ΠΟΕΔΗΝ

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι

Όπως όλη η ελληνική, και όχι μόνο, κοινωνία και το Συνδικαλιστικό Κίνημα βρίσκεται στο κατώφλι μιας νέας εποχής.

Ο συνδικαλισμός και τα συνδικαλιστικά στελέχη που τον υπηρέτησαν όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης κυρίως στο δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο ,όχι πάντα ανιδιοτελώς, μας τελείωσε.

Λυπάμαι που το λέω αλλά συνάδελφοι της ηγεσίας της ΠΟΕΔΗΝ είσαστε πλέον αχρείαστοι για να μην πω άχρηστοι.

Τα φτηνά συνδικαλιστικά κόλπα , οι εκτονωτικές και αποσπασματικές κινητοποιήσεις συνήθως κατόπιν εορτής δεν έχουν πια πέραση στο σύνολο των εργαζομένων.

Έχουμε το φαινόμενο απεργίες και στάσεις που προκηρύττουν η ΠΟΕΔΗΝ και η ΑΔΕΔΥ να έχουν μηδαμινή συμμετοχή και αυτή από κάποιους που δεν μας έρχεται να μην απεργήσουμε , περισσότερο από συνήθεια.

Αντίθετα τοπικές κινητοποιήσεις από τα ΠΣ και συντονιστικά που έχουν φτιαχτεί με συνάδελφους εργαζόμενους στον Δημόσιο και τον Ιδιωτικό τομέα, παρουσιάζουν μια ελπιδοφόρα δυναμική.

Από την άλλη συνάδελφοι συνδικαλιστές της παλιάς κοπής , δυστυχώς για σας, ούτε το σύστημα σας χρειάζεται πλέον παρά μόνο σαν θλιβερούς κολαούζους όπως εξάλλου συμπεριφέρεται και στο πολιτικό προσωπικό.

Αποφάσισε πραξικοπηματικά να λύσει μόνο του και άμεσα τους λογαριασμούς του με την κοινωνία τοποθετώντας κατευθείαν ελληνόφωνους , γερμανόφωνους κτλ υπαλλήλους του σαν διαχειριστές. Θεωρούν τη χώρα μας σαν προβληματική επιχείρηση υπό εκκαθάριση και τους εργαζόμενους σαν βάρος που πρέπει να αποδεχτούν το ρόλο του υποζυγίου αλλιώς ας φύγουν να πάνε αλλού.

Δε ζητώ από τους αγαπητούς συναδέλφους που όλα αυτά τα χρόνια είχαν την ευθύνη του κεντρικού συνδικαλιστικού μας οργάνου να αλλάξουν, γιατί μετά από μια μακρά πορεία ο άνθρωπος δύσκολα έως καθόλου αλλάζει.

Τους απαιτώ να φύγουν και να γυρίσουν στις εργασίες τους αν βέβαια θυμούνται πολλοί απ’ αυτούς σε ποιο νοσοκομείο και σε ποιο πόστο εργαζόντουσαν.

Η νέα πλειοψηφία που θα προκύψει από αυτό εδώ το σώμα να έχει άλλη ρότα. Δεν χρειαζόμαστε, ποτέ δεν τους είχαμε ανάγκη, πια συνομιλητές με υπουργούς και διάφορους γραμματείς και Φαρισαίους, μ’ αυτούς μιλάμε άλλη γλώσσα στην κυριολεξία.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι , όπως ανέφερα παραπάνω το καινούργιο κίνημα κτίζεται βασανιστικά μεν αλλά ραγδαία όσο ραγδαία και ολομέτωπη είναι και η επίθεση που δεχόμαστε σαν αργαζόμενος λαός .

Γεννιέται στις πλατείες και στις αυλές των χώρων δουλειάς , οργανώνεται σε πρωτοβάθμιο επίπεδο σε συντονισμό με άλλα πρωτοβάθμια σωματεία. Εκεί δεν ντρέπεσαι να δηλώσεις συνδικαλιστής ούτε κινδυνεύεις να σε γιουχάρουν οι συνάδελφοι σου ή να σου πετάξουν κανένα καφέ ελπίζοντας να είναι τουλάχιστον κρύος

Εκεί σε αξιολογούν και από την καλή και από την ανάποδη και δεν μπορείς να τους κορόιδευεις με κούφια λόγια και βερμπαλισμούς

Από αυτές τις διεργασίες θα προκύπτουν και τα νέα συνδικαλιστικά στελέχη και όχι μέσω των κομματικών σωλήνων, εξάλλου γνωρίζουμε ότι τα υβρίδια δεν αναπαράγονται.

Αυτή την ώρα οι συνάδελφοι μας μαζί με τον υπόλοιπο λαό είναι στους δρόμους με ένα και μοναδικό αίτημα «να φύγουν».

Εκεί είναι η θέση μας όχι στους διαδρόμους των υπουργείων.

Δαμιανός Χαλκιαδάκης, φαρμακοποιός