Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από τη
σελίδα στο facebook του παιδίατρου από τη Μαγνησία Γ. Χαρίτου, και αποτελεί την καλύτερη απάντηση στα
όσα αρνητικά ανέφερε για τις νοσηλεύτριες του ΕΣΥ ο βουλευτής Μαγνησίας της ΝΔ και Γεν. Χειρουργός Κωστας Μαραβέγιας:
ΜΙΑ ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥΣ
Εψαχνα τον σωστο χρονο για να κανω μια εξομολογηση.
Βρεθηκε.
Ολα αυτα τα χρονια, ολα αυτα τα νοσοκομεια, τα εξωτερικα ιατρεια, οι ιδιωτικες κλινικες.
Με το χερι στην καρδια και διχως ενα δραμι κομπλεξ :
Θα ημουν σημερα ο μισος γιατρος απο οτι ειμαι, ισως και ο μισος ανθρωπος, εαν δεν ειχα διπλα μου αξιες νοσηλευτριες.
Οχι μονο να μου συμπαραστεκονται. Οχι.
Αλλα πολλες φορες ακομη και να με καθοδηγουν.
Ιδιως τα πρωτα χρονια.
Ομολογω λοιπον :
Νοσηλευτρια με εμαθε να κανω τριαζ. Να αντιλαμβανομαι «τι ειναι επειγον».
Νοσηλευτρια να παιρνω αιμα. Να βαζω φλεβο-καθετηρα, ουρο-καθετηρα.
Να κοβω τον αφαλο στην αιθουσα τοκετου. Να σκουπιζω, να κανω μια «αναρροφησουλα».
Να βαζω το παιδι στο στηθος της μανας, να δουλευω το θηλαστρο.
Περασε ο καιρος. Απεκτησα πειρα, ισως λιγο κι «ονομα».
Η αναγκη ομως ηταν παντοτε εκει.
Η νοσηλευτρια με ξελασπωνε οταν «δεν προλαβαινα».
Ηταν τα ματια μου και τα αυτια μου επανω στο αρρωστο παιδι, οταν εγω ημουν στα επειγοντα ή στην «αιθουσα».
Μιλουσε με τους γονεις, ετοιμαζε τα παντα. Πριν απο εμενα - για εμενα.
Προτου καλα καλα το καταλαβω, ξεκινησε να κανει ΚΑΙ τις δικες μου δουλειες.
«Σε βλεπω οτι δεν προλαβαινεις», μου ελεγε με κατανοηση.
Οχι οτι προλαβαιναν αυτες. Κουκια μετρημενα σε ενα ΕΣΥ αμετροεπες.
Ξεκινησε λοιπον, πολλες φορες, να παιρνει αυτη αιμα αντι για εμενα, να βαζει φλεβα, ακομα και να μου φερνει τα αποτελεσματα.
Κατάλαβα οτι εγω δουλευα παρα πολυ για να τα φερω βολτα, αλλα εκεινη ακομα περισσοτερο στα αληθεια.
Καταλαβα ακομα οτι εγω επαιρνα τα διπλα -και βαλε- λεφτα.
Οτι εμενα δεν μου χρωστουσανε ουτε ενα ρεπο. Οτι σηκωνοντουσαν ορθιοι και με αποκαλουσανε «κυριε Χαρίτο» οταν εμπαινα στο δωματιο κι εκεινη την φωναζανε «εεεε νοσοκομααα».
Για αυτο σας λεω. Μαζευτειτε.
Πισω απο καθε «γιατραρα» που βλεπετε, υπαρχει ενας ολοκληρος στρατος απο νοσοκομες και νοσοκομους που δουλευουν αθορυβα για να τον «κανουν μαγκα».
Δημοσια, λοιπον, ενα απεραντο ευχαριστω σε ολα τα κοριτσια που ολα αυτα τα χρονια με στηριξαν, με βοηθησαν, με ανεχτηκαν.
Εχουν δουλεψει και με καλυτερους γιατρους απο εμενα (αυτο ειναι βεβαιο) , αλλα θελω να πιστευω οτι ολες εισεπραξαν το ιδιο :
Ποτε δεν ξεχωρισα τον εαυτο μου απο εκεινες.
Ημασταν ολοι το ιδιο κι ακομα ετσι σας αισθανομαι.
Δεν θα βγω στο μπαλκονι να σας χειροκροτησω.
Αυτα ειναι για τις παράτες.
Σας χειροκροτω ομως καθε μερα. Και σας σκεφτομαι.
Αυτα τα ολιγα γιατι σας το χρωστουσα.
Θεωρειστε το ως «αξιολογηση».
