ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ από τη ΔΥΠΕ Κρήτης

Στάθης: Εγώ, το τέρας

• Ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του. Η τρέχουσα κρίση (από το 2006 - 2008) δεν τον απορρύθμισε, αντιθέτως τον σταθεροποίησε. Και στη συνέχεια τον αποθηρίωσε.

• Σε προηγούμενες κρίσεις, όπως του 1929 και έως το 1973, ο καπιταλισμός αντιδρούσε με ρυθμίσεις (New deal στις ΗΠΑ), παραχωρήσεις (κοινωνικό κράτος -πάντα σε καπιταλιστικό πλαίσιο- στην Ευρώπη) ακόμα και συμβιβασμούς (Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, αντιναζιστική [εν τέλει] συμμαχία με την ΕΣΣΔ). Αντιμέτωπος με μια ζωντανή και κατά περιόδους ισχυρή Αριστερά στο εσωτερικό των αστικών κρατών, ο καπιταλισμός, αλλά και με αντίπαλο δέος την ΕΣΣΔ, ήταν υποχρεωμένος να ελίσσεται, να εφαρμόζει κεϋνσιανές συνταγές, να αυτοσυγκρατείται και να παραμένει λελογισμένα επιθετικός.

• Πάντα όμως πολεμικός. Και κατά τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις (όπως ο προπολεμικός αμερικανοϊαπωνικός ανταγωνισμός) και κατά τις επιλογές (φασιστικό και ναζιστικό πείραμα).

• Ο καπιταλισμός διαχειρίστηκε τα αποτελέσματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον ψυχρό πόλεμο και κατίσχυσε. Με την αντεπανάσταση του Ρηγκανοθατσερισμού να θριαμβεύει και την ΕΣΣΔ να καταρρέει, ο καπιταλισμός έμεινε μόνος, κυρίαρχος στ’ αλώνι να αλωνίζει - αυτό που ο Φουκοτέτοιος ονόμασε, πριν να το μετανιώσει, «τέλος της ιστορίας».

• Επρόκειτο, στην πραγματικότητα, για το τέλος της εργασίας, κατά την έννοια της πολιτικής και του πολιτισμού που οι εργαζόμενοι άνθρωποι είχαν διεκδικήσει κι επιβάλει κατά τη διάρκεια του «Αιώνα των Ακρων», του φλογερού 20ού αιώνα.

• Με την παγκοσμιοποίηση ως στρατηγική, τον νεοφιλελευθερισμό ως ιδεολογία και προπαγάνδα, ο καπιταλισμός μπορούσε τώρα να επιβάλει τη νέα τάξη (εκ νέου) παντού.

• Στο εξής οι κρίσεις του θα είχαν μία ειδοποιό διαφορά ως προς όλες τις προηγούμενες: δεν υπήρχε πλέον η ΕΣΣΔ. Συνεπώς οι κρίσεις αντί να απορρυθμίζουν το σύστημα, θα μπορούσαν να το ενδυναμώνουν. Προς μια κατεύθυνση ακόμα πιο απάνθρωπη, αποτρόπαιη.

• Προς τούτο, η εξουδετέρωση ή η ενσωμάτωση της Αριστεράς που απέμεινε (ή και επέμενε) να σέρνεται στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη ήταν απαραίτητη (συχνά και αναπόδραστη). Με τη σοσιαλδημοκρατία να ρέπει (σχεδόν εγγενώς) προς αυτήν την κατεύθυνση και τα ριζοσπαστικά - ακτιβιστικά αριστερά σχήματα ή κινήματα να μη συνιστούν σοβαρό κίνδυνο για το σύστημα, η διάλυση και η αυτοδιάλυση των κομμουνιστικών κομμάτων ήταν η τελευταία πράξη του δράματος.

• Τώρα ο καπιταλισμός σε ήσσονα προβλήματα μπορούσε να δείχνει ένα πρόσωπο φιλελεύθερο ακόμα και «αριστερό», στα μείζονα όμως το νεοφιλελεύθερο τέρας δεν άφησε τίποτα όρθιο. Απ’ τη δεκαετία του ’90 κι ύστερα περίσσεψαν ο πόλεμος, η διαρπαγή των πόρων και η αποβλάκωση των κοινωνιών.

• Με την κρίση του 2008 (και ως σήμερα) έγινε φανερό ότι ο καπιταλισμός δεν μπορούσε να μας τα παίρνει με την πίστωση (τόκους από δάνεια, κάρτες κ.τ.λ.) κι έτσι επέστρεψε στις πηγές: να μας τα παίρνει απ’ την υπεραξία που παράγουμε. Προς τούτο έπρεπε να φθηνύνει η αμοιβή της εργασίας, ώστε τα περιθώρια κέρδους απ’ την υπεραξία να φθάσουν στο μάξιμουμ. Κι έτσι η χρηματοπιστωτική κρίση έγινε εργαλείο

• για τη διαμόρφωση νέων εργασιακών σχέσεων: αυτών που ζούμε. Ταυτοχρόνως, όμως, ο καπιταλισμός διατήρησε προς «όφελος» της διεθνικής αστικής τάξης όλα εκείνα τα χρηματοπιστωτικά χαρακτηριστικά που τον οδήγησαν στην κρίση του. Εξακολουθεί να παράγει τοξικές δοσοληψίες του αέρα, φούσκες, ψευδή πλούτο, ενώ οι αστοί βρίσκονται πλέον σε ανειρήνευτο πόλεμο μεταξύ τους για τη νομή του πραγματικού πλούτου. Με εξασθενημένη την ταξική πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ο πόλεμος ανάμεσα στους ίδιους τους αστούς έχει αποθηριωθεί, με αποτέλεσμα ο πραγματικός πόλεμος μεταξύ των εθνών να έρχεται όλο και πιο κοντά.

• Εχουμε πλέον να κάνουμε με ένα τέρας! Τα χαρακτηριστικά του τα βλέπουμε πια παντού, από το Βερολίνο έως την Αθήνα και από τη Μόσχα έως το Πεκίνο και την Ουάσιγκτον. Η ομογενοποίηση των πολιτικών δυνάμεων. Η απονεύρωση (και η απονέκρωση) της δημοκρατίας. Ο κρατικός αυταρχισμός με την αποθέωση της καταστολής (συχνά στα όρια του εκφασισμού, ώσπου να τα υπερβούν κι αυτά). Η επιβολή της α-νόητης γλώσσας (των ευφημισμών) και της ενιαίας σκέψης (διά της προπαγάνδας). Η καθήλωση της τέχνης σε ακίνδυνο κι επιχορηγούμενο πετ. Η εξαγορά και η ενσωμάτωση των διανοουμένων. Αυτά είναι τα γνωρίσματα και τα έργα του τέρατος. Που πρόκειται να γιγαντωθεί κι άλλο, διότι πλέον το τέρας πιστεύει ότι είναι θεός.

• Για αυτό το τέρας η καλβινιστική ύβρις που ακούει στο όνομα Μέρκελ και το αριστεροδεξιό υβρίδιο που ακούει στο όνομα Ενρίκο Λέττα είναι μπιχλιμπίδια

• για να τα πασάρει στους ιθαγενείς και να τρώει τις χώρες τους. Και, συνεπώς, τους ίδιους.

• Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα, εμείς, τα θύματα του τέρατος, τι κάνουμε; Δύσκολον το ερώτημα. Κατ’ αρχήν (για να περιοριστούμε στα καθ’ ημάς ελληνικά) ας μην απορεί η Αριστερά με την αδράνεια του λαού, όσον δεν του προτείνει στόχους, στρατηγική και τακτική, που όχι μόνον να πείθουν τον λαό, αλλά προσέτι να τον ενθουσιάζουν (όπως έγινε σε ορισμένες χώρες της Λατινικής Αμερικής). Προς τούτο, ούτε η διστακτικότητα που φαίνεται να κυριαρχεί τον ΣΥΡΙΖΑ έστω προσωρινώς, ούτε πολύ περισσότερο ο αναχωρητισμός (ιδιότυπα αριστοκρατικός) του ΚΚΕ βοηθάνε τον λαό. Στον μεν ΣΥΡΙΖΑ οι γόνιμες ωσμώσεις φαίνεται να ’χουν ανακοπεί και πάντως να μένουν ακόμα εκκρεμείς, το δε ΚΚΕ με έναν αλαζονικό διδακτισμό πλένει τα χέρια του για όσους αμαρτωλούς εκ του λαού δεν λένε να δουν το φως το αληθινό.

• Ολα αυτά, αν είναι έτσι, επιβαρύνουν τις προοπτικές του λαού να σπάσει, κατ’ αρχήν σε αυτήν εδώ τη χώρα, την αλυσίδα των δεδομένων που παράγει εναντίον του το τέρας.

• Διότι το τέρας κάθε μέρα που περνάει δυναμώνει, η διαδικασία προς έναν φασιστικό πλέον καπιταλισμό, με έναν τεχνολογικό «μεσαίωνα» να τον καθιστά όλο και πιο άπληκτον, ανοίγεται μπροστά μας απρόσκοπτη. Το πιο ισχυρό όπλο των Δυνατών σ’ αυτό το προτσές είναι η απογοήτευση των μαζών.

• Μπορεί ένα 10% ή και 20% του λαού να μην «παραδέχεται την ήττα». Κι όντως, όσο δεν παραδέχεσαι την ήττα, η ελπίδα δεν χάνεται, ο πόλεμος συνεχίζεται. Κάποτε-κάποτε όμως

• αυτό το 10% ή και 20% που δεν παραδέχεται την ήττα, πρέπει να βρίσκει και τον τρόπο της νίκης.

• (Προσωπικώς είμαι «ιστορικά αισιόδοξος». Μάλιστα πιστεύω ότι αυτή μου η αίσθηση δεν είναι απλώς «ευσεβής πόθος», αλλά απότοκος λογικής. Ομως, το τι πιστεύει η ταπεινότης μου δεν έχει καμμία σημασία, σημασία έχει τι πιστεύει και τι μπορεί κάθε φορά να πιστεύει η πλειοψηφία του λαού. Αν δηλαδή η πολιτική βούληση όσων παράγουν τον πλούτο θα μπορέσει κάποια στιγμή να υπερισχύσει της βούλησης εκείνων που τον τρώνε. Των παράσιτων)...

Αναδημοσίευση από τη σελίδα enikos.gr

Ορισμός αναπληρώτριας Διευθύντριας Νοσηλευτικής Υπηρεσίας από το διοικητή του ΓΝΑΝ

Τοποθέτηση στη Βουλή της Αντιπροέδρου της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., Δέσποινας Σπανού για το σχέδιο νόμου για ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά θέματα

Τοποθέτηση στη Βουλή της Αντιπροέδρου της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., Δέσποινας Σπανού για το σχέδιο νόμου με θέμα «Ρυθμίσεις για την τροποποίηση και τη βελτίωση συνταξιοδοτικών, δημοσιονομικών, διοικητικών και λοιπών διατάξεων του Υπουργείου Οικονομικών»

Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. σχετικά με το σχέδιο νόμου με θέμα «Ρυθμίσεις για την τροποποίηση και τη βελτίωση συνταξιοδοτικών, δημοσιονομικών, διοικητικών και λοιπών διατάξεων του Υπουργείου Οικονομικών» έχει να κάνει τις εξής επισημάνσεις:

Οι αντιλαϊκές και αντιασφαλιστικές πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια με συμφωνία κυβέρνησης και Τρόικας έχουν οδηγήσει σε μείωση των συντάξεων και τείνουν να τις καταστήσουν πραγματικό «φιλοδώρημα».

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την μεγάλη καθυστέρηση καταβολής της σύνταξης έχει σαν αποτέλεσμα οι συνταξιούχοι να αντιμετωπίζουν πλέον πρόβλημα στοιχειώδους επιβίωσης.

•1.     Το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου θεσμοθετεί την προκαταβολή της σύνταξης (μέτρο που ισχύει και στον Ιδιωτικό Τομέα) για να αντιμετωπίσει την πολύμηνη καθυστέρηση της καταβολής της κύριας σύνταξης η οποία οφείλεται κυρίως στην αθρόα συνταξιοδότηση λόγω των μέτρων, που έχουν προωθηθεί για το Δημόσιο (εφεδρεία κ.α.), του φόβου που κυριαρχεί στους Δημοσίους Υπαλλήλους για επικείμενες αλλαγές στις συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις για το Δημόσιο αλλά και λόγω μείωσης του προσωπικού στην υπηρεσία συντάξεων. Το σχέδιο προβλέπει προκαταβολή σύνταξης σε ποσοστό 50% του βασικού μισθού, η καταβολή του οποίου όμως δεν μπορεί να υπερβεί τους 8 μήνες.

Η ρύθμιση δεν αποτελεί ουσιαστική λύση και κινείται στα ισχύοντα πλαίσια για τους παρακάτω λόγους:

Δελτίο Τύπου της ΠΟΕΔΗΝ για κατάργηση της ρύθμισης που νομιμοποιεί το φακελάκι και το γρηγορόσημο

ΑΘΗΝΑ 23/04/2013

ΑΡ. ΠΡΩΤ. 1536

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η κυβέρνηση κόπτεται για να επιτύχει τους στόχους του ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ που προβλέπει περιορισμό των ελλειμμάτων και του Δημοσίου χρέους της χώρας με αυστηρή λιτότητα και συστηματική επιτήρηση. Η κυβέρνηση θριαμβολογεί ότι βρίσκεται εντός των στόχων του Προγράμματος αλλά διαστρεβλώνει την πραγματικότητα.

Επιτυγχάνει το στόχο μέσα από συνεχή περιορισμό των δαπανών αφού τα έσοδα κατέρρευσαν επειδή εξαντλήθηκε η φοροδοτική ικανότητα των μόνιμα φορολογικών υποζυγίων μισθωτών, συνταξιούχων και η ανάπτυξη της οικονομίας γίνεται μόνο στις δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων.

Η συνεχής μείωση αφορά τον τομέα των κοινωνικών δαπανών. Η κυβέρνηση διαρκώς δηλώνει ότι είναι προτεραιότητα η πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής και της παραοικονομίας. Μάλιστα μεθοδεύει την κατασυκοφάντηση των Δημοσίων Υπαλλήλων εμφανίζοντάς τους ως διεφθαρμένους, «επιόρκους» τη στιγμή που με επίσημα στοιχεία είναι ελαχιστότατοι. Επίσης αποδείχθηκε ότι με υπαιτιότητα της κυβέρνησης δεν τελεσιδικούν οι υποθέσεις.

Τα Νέα Πειθαρχικά Συμβούλια 4057/2012 που περιλαμβάνουν δικαστές στη σύνθεσή τους συγκροτήθηκαν ένα χρόνο μετά την θεσμοθέτησή τους (Μάρτης 2012) και ακόμη δεν λειτούργησαν.

Η κυβέρνηση στο Ν. 4139/2013 «Νόμος περί εξαρτησιογόνων ουσιών και άλλες διατάξεις», βρήκε την ευκαιρία στο άρθρο 68 παράγραφος 3 να αντικαταστήσει το άρθρο 235 του ποινικού κώδικα «περί παθητικής δωροδοκίας» και να προβλέψει ότι «δεν συνιστά δωροδοκία η απλή υλική παροχή προς έκφραση ευγνωμοσύνης».

Ας εξηγήσει λοιπόν η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό πως θα πατάξει την παραοικονομία, την διαφορά, την διαπλοκή με τέτοια νομοθετήματα;

Πως θα περιορίσει την παραοικονομία στην Υγεία όταν θεσμοθετεί την υλική αμοιβή για την προσφορά υπηρεσιών;

Οι πολίτες που υπέστησαν δραστικές περικοπές στο οικογενειακό εισόδημα και ζουν στην φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό πως θα ζητήσουν δωρεάν υπηρεσίες με θεσμοθετημένη αμοιβή; Πώς θα αποφύγουν τους εκβιασμούς;

Με ποιο τρόπο διασφαλίζεται η παροχή ΔΩΡΕΑΝ των Δημοσίων Υπηρεσιών με Νομοθετικές πρωτοβουλίες που αποποινικοποιούν το «φακελάκι» και το «γρηγορόσημο»;

Διαβεβαιώνουμε τους Έλληνες πολίτες χρήστες των υπηρεσιών ότι οι Υγειονομικοί και η ΠΟΕΔΗΝ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ ΚΑΘΕΤΑ με την εν λόγω νομοθετική ρύθμιση και δυναμικά ζητάμε την άμεση κατάργησή της.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΟΕΔΗΝ