ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ απο το Δαμιανο Χαλκιαδακη

 

Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι

Εύχομαι για τον καινούργιο χρόνο Ειρήνη για όλο τον κόσμο και ατομική και οικογενειακή ευτυχία όπως τη θέλει και την εννοεί ο καθένας χωριστά.

Ειδικά οι λαοί στις πολύπαθες περιοχές του πλανήτη όπως η Παλαιστίνη διαχρονικά ,  η Μέση Ανατολή γενικά και η Ουκρανία ελπίζω να μπορέσουν απαλλαγμένες από τους κάθε είδους «προστάτες» να οικοδομήσουν το μέλλον τους συνυπάρχοντας ειρηνικά. Οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.

Από την 1-1-2025 αποχωρώ από την εργασία στο Νοσοκομείο μετά από ανελλιπή παρουσία μου από το 1986. Έζησα λοιπόν την περίοδο από την ίδρυση του ΕΣΥ , καθώς και όλες τις προσπάθειες που καταβάλλαμε εμείς που  το υπηρετήσαμε όλα αυτά τα χρόνια για την δόμηση του. Όμως δυστυχώς τα τελευταία χρόνια  έλαχε να ζήσω και την αποδόμηση του αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζεται όχι μόνο στη χώρα  μας. Από την αρχή παρέμεινε ημιτελές χωρίς να αναπτυχθεί ο πυλώνας της πρωτοβάθμιας, όμως με όλες  τις δυσκολίες παρέχονταν  στο Νοσοκομείο μας ικανοποιητικές παροχές υγείας δευτεροβάθμιες αλλά και πρωτοβάθμιες.  

Θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω προσωποποιημένο τόνο αναπτύσσοντας τις εμπειρίες από το μακρύ εργασιακό βίο και τα συμπεράσματα μου. Μακριά από εμένα το δασκαλίστικο στυλ πρεσβυτέρου προς νεότερους.

Κατά αρχή να ευχαριστήσω τους συναδέλφους /σες που συνεργαστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια που με ανέχτηκαν . Συνεργάστηκα με ανθρώπους που πολλοί δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας και με περισσοτέρους που είναι πια συνταξιούχοι, είτε στην εργασία  αλλά κυρίως στους  αγώνες για την προάσπιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Σ’ αυτή τελευταία πτυχή της παρουσίας μου θα σταθώ πιο αναλυτικά, χωρίς να παραγνωρίζω και τη εργασιακή παρουσία μου. Θεωρώ ότι εργαζόμενός ιδίως σε τομείς όπως της υγείας που διεκδικεί μόνο χωρίς να παρέχει την εργασία που έχει αναλάβει και το αντίθετο που εργάζεται χωρίς να διεκδικεί αγωνιστικά με τους συναδέλφους είναι οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος. Χρειάζονται και τα δυο για να είναι ο εργαζόμενος πλήρης σαν πολίτης.

Είμαι ικανοποιημένος που όλα αυτά τα χρόνια δεν ενδιαφέρθηκα για δυο πράγματα χρήμα και εξουσία και φυσικά δεν απέκτησα κανένα απ΄ αυτά.

Αντίθετα αισθάνομαι υπερήφανος που από την πρώτη μέρα που ήρθα συμμετείχα σε όλους τους αγώνες συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς. Υπήρξα ανελλιπώς  ενεργό μέλος του Συλλόγου Εργαζομένων και υπηρέτησα τους συναδέλφους από όλα τα  πόστα σαν μέλος του ΔΣ (πρόεδρος, γραμματέας, ταμίας μέλος). Δεν θυμάμαι να υπήρξε απεργία ή κινητοποίηση που να έχω χάσει.

Ας μου συγχωρεθεί η υποβόσκουσα οίηση που αποπνέουν τα παραπάνω αλλά κάνοντας κάποιος τον απολογισμό μιας ζωής υπάρχουν πράγματα που τον κάνουν να αισθάνεται περήφανος που κατάφερε να μην προδώσει της αξίες που κληρονόμησε από τους προγενέστερους του και αν γύριζε πίσω ο χρόνος την ίδια πορεία θα ακολουθούσε.

Αυτοί που εξουσιάζουν στις σημερινές κοινωνικές συνθήκες τη ζωή μας έχουν στα χέρια τους όλα τα μέσα για να το επιβάλλουν ( Ενημέρωση και πληροφορία, κατασταλτικούς μηχανισμούς κάθε είδους  κτλ.} Όμως εμείς έχουμε απέναντι σ΄ αυτά ένα πανίσχυρο όπλο που αποτελεί το χειρότερο εφιάλτη τους. Έχουμε ο  ένας τον άλλο κι όταν τον συνειδητοποιήσουμε και το κάνουμε πράξη «θάρθει ανάποδα ο ντουνιάς».

Καταφέραμε όλοι μαζί άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο να στήσουμε ένα συνδικάτο εργαζομένων αρκετά δραστήριο ειδικά σε συνθήκες πολύ δύσκολες. Έχει πρωτοπορήσει μαζί με άλλα σωματεία και επιτροπές και συλλογικότητες στους αγώνες για την προάσπιση και διατήρηση της δημόσιας δωρεάν καθολικής παροχής υπηρεσιών υγείας. Καθήκον μας σαν εργαζόμενοι αλλά και σαν  συνταξιούχοι, μαζί με το λαό της περιοχής μας αλλά και ολόκληρης  της Κρήτης και της χώρας να είμαστε εκεί στα καλέσματα και την προετοιμασία για αγώνα. Το σωματείο λοιπόν και κάθε συλλογικότητα και τα μάτια μας.

Όσο με αφορά δεσμεύομαι ότι θα είμαι εκεί όσο μου επιτρέψουν οι δυνάμεις μου με τα οργανωμένα κινήματα των συνταξιούχων και σε ότι άλλο οργανωμένο υπάρξει . Με τη ντουντούκα στο τζιπάκι ή το χέρι , κρατώντας τα πανώ από τη μια άκρη στις πορείες και τις συγκεντρώσεις ακόμα και τις καταλήψεις κι ας κινδυνεύω πάλι με φυλακή.

Νομίζω πως το χρωστάμε «σαυτούς που δώσανε τα νιάτα τους και τη ζωή να γίνει τ όνειρο φέτα ψωμί».

Το χρωστάμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας για να ζήσουνε καλύτερες μέρες κι όχι για πρώτη φορά η επόμενη γενιά να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη και μάλιστα χωρίς πόλεμο.

Μα πάνω απ΄ όλα προσωπικά το χρωστάω στο φτωχό φοβισμένο παιδί που έφυγε από τα βάθη της ελληνικής υπαίθρου, πιο βάθος από το Οροπέδιο Λασιθίου δεν υπάρχει.

Που ξεπέρασε τους φόβους του και αποφάσισε να είναι «από τα παιδιά που δεν κάθονται καλά».

Στην ερώτηση τι να σου ευχηθούμε απαντώ:

Να είμαι καλά και να με ψεκάζουνε τα ΜΑΤ σαν τον ενηντάχρονο Μανώλη Γλέζο ,ας μου επιτραπεί η ανίερη σύγκριση,  μπροστά στο Σύνταγμα.

Γεια σας και ραντεβού στους δρόμους.

Δαμιανός Χαλκιαδάκης